ΙΑΤΡΙΚΗ:ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Αν καποιος μπορουσε να δει τα συναισθηματα ενος ανθρωπου που μπαινει σε μια σχολη ιατρικης της ελλαδας σε σχεση με αυτα που εχει οταν βγαινει ενα ειναι σιγουρο...δεν θα επελεγε την ιατρικη ουτε για αυτον,ουτε για τους οικειους του,ουτε και θα <<ζηλευε>> τους γιατρους.Γιατι αυτο που νιωθει κανεις μπαινοντας στην ιατρικη ειναι απεραντη χαρα ενω αυτο που νιωθει βγαινοντας ειναι απεραντη απογοητευση.Τα αιται εναι πολλα [μεταγραφες εξωτερικου,εσωτερικου,αναγνωριση <<εικονικων>> πτυχιων μεσω δοαταπ(πρωην δικατσα),επετηριδα κ.α]καθενα απτα οποια χρηζει αναλυσης ωρων.Αυτο που με προβληματιζει και γι'αυτο γραφω και το κειμενο αυτο,ειναι η ελλειψη αποιουδηποτε ενδιαφεροντως απο την πολιτεια για την επιλυση,ουτε καν για την προσωρινη ανακουφιση του προβληματος,σε αντιθεση με αλλες χωρες που πηραν δραστικα μετρα,οπως κλεισιμο για καποια χρονια των ιατρικων τους σχολων,καθως και αλλα λιγοτερο δραστικα οπως π.χ την μειωση των εισακτεων.Η ελλειψη ενδιαφεροντως απο την πολιτεια, οπως συμβαινει και για τα περισσοτερα απο τα θεματα που μας απασχολουν και απτονται στην αρμοδιοτητα του κρατους ειναι αυτη που δημιουργει στη νεα γενια κυριως απογοητευση, θυμο και μεγαλη ανασφαλεια.Αυτα εχουμε απεναντι μας εμεις οι νεοι, αυτα πρεπει να παλεψουμε, αυτα πρεπει να νικησουμε.